ΜΑΘΕ ΝΑ ΑΚΟΥΣ ΤΗ ΣΙΩΠΗ ΓΥΡΩ ΣΟΥ

Από μικρή, από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, είχα μια ιδιαίτερη αδυναμία στις αμυγδαλιές. Μου άρεσε να βάζω τη μύτη μου στα άνθη της και να ρουφάω στην κυριολεξία το άρωμά της, ήταν τόσο απαλό ,μαγευτικό, μεθυστικό  και σύγχρονος τόσο ανάλαφρο που δεν μπορούσα να σταματήσω να το μυρίζω. Ήθελα κι άλλο, κι άλλο…….

Σήμερα από το πρωί ακούω  το τραγούδι και συγχρόνως  βλέπω  τα ανθισμένα κλαριά μιας μυγδαλιάς πάνω στο γραφείο μου.

Ακούω και βλέπω και συνειδητοποιώ τι πραγματικά λέει …. Τουλάχιστον σε μένα….

Ετίναξε την ανθισμένη αμυγδαλιά (δις)

με τα χεράκια της

κι εγέμισ' από άνθη η πλάτη

η αγκαλιά και τα μαλλάκια της.

Κι εγέμισ' από άνθη...

Αχ, σαν την είδα χιονισμένη την τρελή (δις)

γλυκά τη φίλησα

της τίναξα όλα τ' άνθη από την κεφαλή

κι έτσι της μίλησα:

Της τίναξα όλα τ' άνθη...

Τρελή, σαν θες να φέρεις στα μαλλιά σου τη χιονιά (δις)

τι τόσο βιάζεσαι;

Μονάχη της θε να 'ρθει η βαρυχειμωνιά,

δεν το στοχάζεσαι;

Μονάχη της θε να 'ρθει...

Του κάκου τότε θα θυμάσαι τα παλιά (δις)

τα παιχνιδάκια σου

σκυφτή γριούλα με τα κάτασπρα μαλλιά

και τα γυαλάκια σου.

Σκυφτή γριούλα...

Από μικρή σου αρέσουν  αυτά που δεν μπορείς να φτάσεις. Η αμυγδαλιά είναι ένα ψηλό δέντρο για ένα μικρό παιδάκι σαν εσένα. Δεν περιμένεις να μεγαλώσεις, δεν έχεις την υπομονή παρά μόνο την παιδική αφέλεια και βιασύνη να τα γευτείς  όλα.  

Αυτό που ήθελες το πήρες, με τη βία, τίναξες τη μυγδαλιά, δεν περίμενες η ζωή να σου προσφέρει τους καρπούς της έναν έναν.

Φορτώθηκες με βάρη, μαγεύτηκες και τόση ομορφιά μέσα στην αγκαλιά σου τα είχες όλα ποια.

Ένιωθες ευτυχισμένη.

Βιάστηκες να μεγαλώσεις.

Τα άνθη γίναν χιόνια στα μαλλιά στους ώμους την αγκαλιά, και άρχισαν να σε περιορίζουν να σε δεσμεύουν να σε κάνουν να νιώθεις δυστυχισμένη.

Το χιόνι είναι ο Κρόνος , τα βάσανα, τα εμπόδια , οι απογοητεύσεις.

Μεγαλώνοντας όμως και βαδίζοντας στο δρόμο της ζωής μεγάλη πια,  γριούλα, τα μαλλάκια σου θα είναι πάλι όπως όταν ήσουν μικρή, γεμάτα  από άνθη του χιονιά, όχι όμως των δυσκολιών και του περιορισμού.

Αλλά της γνώσης και της βαθειάς σοφίας.

Άνοιξε την αγκαλιά σου, άφησε τα βάσανα να πέσουν στα πόδια σου, κάνε ένα βήμα και πέρασε τα.

Άφησε τα πίσω.

Ο Κρόνος μου, ο μεγαλύτερος μου δάσκαλος.